از زمانیکه آثار بسیار مخرب انقلاب صنعتی بر محیط زیست شروع به نمایان شدن کرد و به برگزاری کنفرانس سازمان ملل متحد در زمینه محیط زیست انسانی (کنفرانس استکهلم)، منجر شد پایداری به عنوان نوعی از پیشرفت که نیازمندی‌ها برای زمان حال را بدون به خطر انداختن توانایی نسلهای آینده برای رفع نیازهای خود تأمین نماید، تعریف گردید.
" رفع نیازهای نسل حاضر بدون تضییع تواناییهای نسلهای آینده برای رفع نیازهایشان "
( کمیسیون برانتلند ۱۹۸۷ )
امروزه توسعه پایدار نه فقط یک مفهوم بلکه به یک اجبار برای تمامی جوامع بالأخص کشورهای در حال توسعه بدل شده چرا که در فرآیند پیشرفت و توسعه، پایداری اقتصادی، محیطی و اجتماعی چه در کوتاه‌مدت و چه در طولانی مدت لاینفک هستند و نمونه‌های بسیار موفق شهر‌های پایدار جهان که در طی چند دهه گذشته اجرا شده‌اند بخوبی موید این مهم می‌باشند. نمونه‌هایی نظیر :
- شهر فرایبورگ در جنوب آلمان (موفق ترین نمونه از زندگی شهری پایدار)
- شهر کورتیبال در برزیل (اولین شهر پایدار جهان)
- شهر شنژن چین
در ایران نیز حتی قبل از شکل گیری مفهوم توسعه پایدار با تعاریف امروزی، کهن الگوهایی برای این منظور وجود داشته. کهن الگوهایی در طراحی و معماری شهری وجود داشته که بارزترین آنها عبارتند از :
- یزد
- بناب
- روستای تاریخی ماسوله
شهر شیراز نیز از دیرباز با توجه به مطلوبیت عوامل موثر بر توسعه پایدار نظیر اقلیم، آب و هوا، ارتباطات، غنای تاریخی- فرهنگی و ادبی، موقعیت، جمعیت، تولیدات و فعالیت ها جذابیت و پتاسیل بسیار بالایی جهت اجرای طرح های توسعه پایدار داشته و با سرمایه گذاری در به روز رسانی و پیاده سازی کهن الگوهای یاد شده حتی در کوتاه مدت می‌توان شاهد رشد چشمگیر منطقه‌ای و بین‌المللی شاخص‌های توسعه در این شهر باشیم.